Aylardır günümüz kitapları yerine klasikleri okuyorum. Bu yüzden bu kitaplar hakkında yorum yapmak istemedim. Çünkü adı üstünde klasikleşmişlerdi. Ve birkaç aydır da internet erişimim yoktu. Yaptığım bu hatayı telafi etmek amacıyla kitap yorumlarımda klasiklere de değineceğim. Yeni bitirdiklerim ve birkaç ay önce okuduklarım da dahil. Neyse, lafı uzatmadan eleştiriye başlayayım (zaten burayı kimse okumuyor ama neyse :) )
Stefan Zweig okumaya yeni başladım. İlk olarak Satranç'ı okudum, onun eleştirisini de başka bir zaman yapacağım.
Bu kitabı geçtiğimiz birkaç hafta önce bitirdim. Kısa olması sebebiyle (70 sayfa) yatmadan önce okumaya karar verdim. Stefan Zweig'ın kalemine hayran kaldım. Kitapta Irene adlı bir kadın aylardır kocasını bir piyanistle aldatmaktadır. Bir gün piyanistin karısı olduğunu iddia eden bir kadın şantaj yapmak için peşine düşer. Kitabı okurken her saniye kendimi Irene'ymiş gibi hissettim, her saniye onunla aynı korkuları yaşadım. Kısa olmasına rağmen dopdolu bir kitaptı. Okumadan ölmeyin diyebileceğim kitaplardan biri oldu. Kesinlikle tavsiye ederim.
---SPOILER----
Kitabın sonunda o şantajcıyı Irene'nin peşine kocasının taktığını okuyunca çok şaşırdım.
---SPOILER----
Kitaba puanım: 10/10
